Γιατί δεν λύνεται το στεγαστικό;

«Γιατί δεν λύνεται το στεγαστικό;». Ο τίτλος της εκδήλωσης που οργάνωσε το Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ – Γραφείο Θεσσαλονίκης είναι αυτό που αναρωτιέται σχεδόν καθημερινά καθένας και καθεμία από εμάς που ζει οπουδήποτε στην Ελλάδα. Με το στεγαστικό να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας, που επηρεάζει κάθε αστικό κέντρο, ακόμα και την περιφέρεια ή τα νησιά, η αναζήτηση λύσης καθίσταται πιο επείγουσα από ποτέ. 

Υπάρχει όμως λύση; 

Μπορεί και παραπάνω από μία. 

Την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2025, όσοι και όσες βρέθηκαν στον χώρο «Ρομάντσο» της Αθήνας είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τρία ενδιαφέροντα πάνελ με πάνω από 15 ομιλητές και ομιλήτριες, που συνεισέφεραν πρωτότυπες ιδέες και παρουσίασαν ήδη πετυχημένα εγχειρήματα που θα μπορούσαν να δώσουν απάντηση στο ζήτημα.

Eνοικιάστριες και ενοικιαστές, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, της κυβέρνησης και ακαδημαϊκοί, φώτισαν διαφορετικές πτυχές του στεγαστικού ζητήματος φέρνοντας στο τραπέζι ρεαλιστικά προβλήματα, δοκιμασμένες λύσεις αλλά πάνω από όλα την ανάγκη για νέες πολιτικές. 

Το παράδειγμα της Βιέννης

Έναν αισιόδοξο αέρα έφερε η συζήτηση με τη Μαρία Βασιλάκου, κατά την έναρξη της εκδήλωσης, καθώς η πλούσια εμπειρία της ως ειδικής στον στρατηγικό σχεδιασμό πόλεων και ως αντιδημάρχου Βιέννης την περίοδο 2010-2019 ανέδειξε ότι με πολιτική βούληση, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και μέριμνα είναι δυνατόν να αναπτυχθεί επιτυχημένα ένα μοντέλο κοινωνικής κατοικίας που αφορά κάθε πολίτη. 

Tο κέρδος είναι αυτό που κάνει τη στέγη μη προσβάσιμη

«Μια ευτυχισμένη πόλη είναι αυτή όπου ο διευθυντής μιας εταιρείας και μια καθαρίστρια μένουν στο ίδιο κτίριο» είπε στον Μιχάλη Γουδή, διευθυντή του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ, που συντόνισε τη συζήτηση. Περιέγραψε ότι πυλώνας του εγχειρήματος της κοινωνικής κατοικίας της Βιέννης είναι η προσιτή γη, η ευελιξία και το revolving fund που έχει δημιουργηθεί, βγάζοντας έτσι από την εξίσωση το κέρδος, καθώς «το κέρδος είναι αυτό που κάνει τη στέγη μη προσβάσιμη». 

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, στο να γίνει δηλαδή η γη προσιτή, βρίσκεται και το κλειδί για τη λύση του στεγαστικού, σύμφωνα με την ίδια. Άλλωστε υπάρχουν δύο σενάρια που μπορεί να επιλέξει μια χώρα: να δει τη στέγη ως επενδυτικό προϊόν ή να προχωρήσει με ένα μη κερδοσκοπικό μοντέλο. 

«Πιστεύω ότι όπου υπάρχουν κομμάτια γης, πρέπει να ακολουθεί κανείς μια προσέγγιση στην οποία ναι μεν να προσπαθεί να αυξήσει το πράσινο που λείπει πάρα πολύ, ειδικά στην Αττική, αλλά να βλέπει ότι μπορεί κανείς να το εκμεταλλευτεί ως οικονομικά προσιτή γη για να προωθήσει μια κοινωνική στεγαστική πολιτική», σημείωσε. 

Όσον αφορά τη Βιέννη, η επιτυχία του εγχειρήματος αντικατοπτρίζεται στο ότι το 62% των κατοικιών στη πόλη είναι επιδοτούμενη ή δημοτική στέγη. Οι κάτοικοι της πόλης θεωρούν δεδομένο ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα απολαύσουν αυτό το δικαίωμα, που δίνει πλέον ιδιαίτερη έμφαση και στους νέους, κατασκευάζοντας μικρότερες κατοικίες για ένα άτομο. 

Tο 62% των κατοικιών στη Βιέννη είναι επιδοτούμενη ή δημοτική στέγη

Όπως εξήγησε η ίδια, «οι κάτοικοι της Βιέννης δεν ονειρεύονται να αγοράσουν μια κατοικία. Ξέρουν ότι έχουν το δικαίωμα και την πρόσβαση σε ένα διαμέρισμα εξαιρετικής ποιότητας που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους κάθε στιγμή και έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν και στον σχεδιασμό του. Οπότε γιατί να θέλουν να αγοράσουν στέγη;». 

Επιπλέον, η κοινωνική στέγαση στη Βιέννη δεν προσδίδει κάποιο κοινωνικό στίγμα, γιατί δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε ευάλωτες ομάδες, αλλά αποτελεί στέγη που αφορά όλους τους κατοίκους. «Μόνο οι πάρα πολύ πλούσιοι μένουν εκτός του συστήματος αυτού. Ακόμα και μια οικογένεια με εισοδήματα 100.000 ευρώ τον χρόνο, μετά την παρακράτηση του φόρου, δικαιούται κοινωνική στέγη ή επιδότηση» συμπλήρωσε. 

Δεν είναι τυχαίο ότι το μοντέλο της Βιέννης έχει εμπνεύσει πολλές ακόμα πόλεις όπως τη Βαρκελώνη, η οποία το εξέλιξε φέρνοντάς το στα μέτρα της και προσθέτοντας νέες καινοτομίες. 

Οι ελληνικές προκλήσεις

Τι κάνει όμως η Ελλάδα όσον αφορά το φλέγον στεγαστικό πρόβλημα; 

Στην προσπάθεια να καταγραφούν τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι στιγμής στη χώρα μας, καθώς και στον ρόλο της αυτοδιοίκησης, εστίασε το δεύτερο πάνελ της εκδήλωσης, στο οποίο συμμετείχαν ο γενικός γραμματέας Δημογραφικής και Στεγαστικής Πολιτικής στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Κωνσταντίνος Γλούμης-Ατσαλάκης, ο αντιδήμαρχος Κλιματικής Διακυβέρνησης και Κοινωνικής Οικονομίας του Δήμου Αθηναίων Νίκος Χρυσόγελος και ο Κώστας Βουρεκάς, αρχιτέκτονας μηχανικός ΕΜΠ, πρόεδρος ΣΑΔΑΣ-Τμήμα Αττικής, μέλος του συνεταιρισμού εργαζομένων Commonspace. 

Όπως ανέδειξε η παρέμβαση του κ. Βουρεκά, η αύξηση της βραχυχρόνιας μίσθωσης, η μετατροπή της στέγης σε επενδυτικό προϊόν και η απουσία της προστασίας των ενοικιαστών και ενοικιαστριών αποτελούν μερικούς μόνο από τους λόγους που έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση: τεράστιο κόστος, περιορισμένο απόθεμα σπιτιών και κακή ποιότητα στέγης.

Πρέπει να υπάρξει καλύτερη προστασία των ενοικιαστών και ενοικιαστριών, όπως με πλαφόν ενοικίων και ενίσχυση των δικαιωμάτων τους 

«Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, με την έννοια ότι δεν πρόκειται να λυθεί το στεγαστικό με έναν νόμο που θα δώσει εντολή να πέσουν τα ενοίκια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρξει καλύτερη προστασία των ενοικιαστών και ενοικιαστριών, όπως με πλαφόν ενοικίων και ενίσχυση των δικαιωμάτων τους, που αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν ανύπαρκτα» τόνισε και στη συνέχεια σχολίασε τις πολιτικές που έχουν ληφθεί, με έμφαση στην κοινωνική αντιπαροχή που, όπως περιέγραψε, με τον τρόπο που έχει θεσπιστεί μοιάζει να ενισχύει περισσότερο τον κατασκευαστικό τομέα παρά την κοινωνική κατοικία. 

Από την πλευρά του, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, ο κ. Γλούμης-Ατσαλάκης τόνισε ότι το στεγαστικό ζήτημα βρίσκεται πολύ ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης, κάτι που, όπως υποστηρίζει, αναδεικνύεται από την πληθώρα πολιτικών που έχουν ληφθεί τα τελευταία χρόνια: επιστροφή ενοικίου, επιδότηση ενοικίου/θέρμανσης, θέσπιση κοινωνικής αντιπαροχής, πρόγραμμα Στέγη και Εργασία κ.ά.

Σημαντικό είναι να δημιουργηθεί και ένας εθνικός φορέας που θα μπορεί να έχει τη δυνατότητα να υλοποιεί προγράμματα [...] και να φέρει την κοινωνική κατοικία

«Αυτό το οποίο θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικό είναι να δημιουργηθεί και ένας εθνικός φορέας που θα μπορεί να έχει τη δυνατότητα να υλοποιεί προγράμματα [...] και να φέρει την κοινωνική κατοικίαπου πράγματι δεν υπάρχει στη χώρα μας» σημείωσε, διευκρινίζοντας όμως ότι ο φορέας αυτός δεν θα έχει κατασκευαστικό ρόλο αλλά θα υλοποιεί προγράμματα. 

Εξήγγειλε δε ότι, δεδομένης της υφιστάμενης κατάστασης, το Υπουργείο προχωρά στην υλοποίηση εθνικής στρατηγικής για τη στέγαση, στο πλαίσιο της οποίας βρίσκεται σε μια διαδικασία μεγάλης μελέτης για το στεγαστικό ζήτημα που περιλαμβάνει χαρτογράφηση στοιχείων –όπως προσφορά, ζήτηση, ποσοστά ιδιοκατοίκησης, κενές κατοικίες–, αξιολόγηση των ήδη υφιστάμενων πολιτικών και σχεδιασμό και άλλων παρεμβάσεων. 

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο ρόλος των ΟΤΑ αναδείχθηκε ως κομβικής σημασίας για την εφαρμογή στεγαστικών πολιτικών με αντίκτυπο. Όμως, όπως τόνισε και ο κ. Χρυσόγελος από την εμπειρία του, υπάρχουν αρκετές δυσκολίες για να πραγματοποιηθούν έργα που αφορούν τη στεγαστική κρίση από την αυτοδιοίκηση, με βασική τροχοπέδη ότι τα χρηματοδοτικά εργαλεία είναι περιορισμένα και αφορούν πιλοτικά προγράμματα και όχι μόνιμες μακροχρόνιες λύσεις για τις πόλεις. 

Τα χρηματοδοτικά εργαλεία είναι περιορισμένα και αφορούν πιλοτικά προγράμματα και όχι μόνιμες μακροχρόνιες λύσεις

Επιπλέον, για μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα, μεγάλη πρόκληση αποτελεί το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά κλειστά κενά σπίτια. «Αυτό που δεν νομίζω ότι υπάρχει τόσο πολύ στις άλλες πόλεις», ανέφερε ο κ. Χρυσόγελος, «είναι ότι έχουμε πάρα πολλά ακίνητα που είτε είναι κλειστά είτε καταρρέουν. Άρα το πρόβλημα στην Αθήνα δεν είναι να χτίσουμε περισσότερα σπίτια, αλλά να αποκαταστήσουμε και να γίνουν ενεργειακά πιο αποδοτικά αυτά που ήδη υπάρχουν. Μιλάμε για τουλάχιστον 110.000 κλειστά σπίτια, πρέπει λοιπόν να δούμε πώς θα φτιάξουμε μια στεγαστική πολιτική που θα βοηθήσει να ανοίξουμε αυτά τα κλειστά σπίτια». 

Βιώματα από τη στεγαστική κρίση του σήμερα και φωτεινές λύσεις για το αύριο

Ένα μωσαϊκό βιωμάτων, δεδομένων και ιδεών πάνω στη στεγαστική κρίση του σήμερα μας παρουσίασαν εννέα άτομα που σχετίζονται στενά με το ζήτημα, μέσα από τη συζήτηση που έγινε με τον συντονισμό της Μαργαρίτας Μυτιληναίου, διευθύντριας των Μουσικών Ραδιοφώνων της ΕΡΤ. 

Γιατρός σε νησί έχει αναγκαστεί να μένει στον βρεφονηπιακό σταθμό, επειδή δεν υπάρχει σπίτι 

Τις δυσκολίες εύρεσης στέγης που βιώνουν οι άνθρωποι σε όλη τη χώρα ανέδειξε η προσωπική ιστορία της Κορίνας Τσινίδου, κλινικής ψυχολόγου σε σχολεία, που ως αναπληρώτρια έχει κληθεί σε εννέα χρόνια να αλλάξει εννέα σπίτια. «Ξέρω περίπτωση γιατρού σε νησί που έχει αναγκαστεί να μένει στον βρεφονηπιακό σταθμό, που δεν χρησιμοποιείται, επειδή δεν υπάρχει σπίτι για να μείνει» αφηγήθηκε μεταξύ άλλων, συνοψίζοντας την τραγική αλλά εντελώς ρεαλιστική πραγματικότητα που επικρατεί. 

Οι πολυκατοικίες αποτελούν μια μορφή συλλογικής κατοικίας και βλέπουμε από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης αυτό το μοντέλο να αποσταθεροποιείται

Ένα ζήτημα που συχνά αγνοούμε αλλά εμφανίζεται όλο και πιο συχνά είναι αυτό που παρουσίασε η Φερενίκη Βαταβάλη, ερευνήτρια στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), η οποία χαρτογράφησε την ενεργειακή φτώχεια στην Ελλάδα. Νοικοκυριά που δεν μπορούν να ζεστάνουν τα σπίτια τους το χειμώνα ή να τα δροσίσουν το καλοκαίρι γίνονται η κανονικότητα στις όλο και πιο γερασμένες πολυκατοικίες όπου διαμένουμε. 

Και εκεί βρίσκεται και μία ακόμα σημαντική πτυχή: το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τα νοικοκυριά αλλά συνδέεται άρρηκτα με τη σύγχρονη οπτική που υπάρχει για την πολυκατοικία, ως μια απρόσωπη συνύπαρξη όπου ιδιοκτήτες/τριες, διαχειριστές/τριες και όσοι/ες εκμεταλλεύονται ακίνητα για βραχυχρόνια μίσθωση δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε στα βασικά, όπως επισκευές, κεντρική θέρμανση και φωτισμό. Η πολυκατοικία από ένα ενιαίο κτίριο κατοικιών έχει μετατραπεί σε ένα άθροισμα αυτόνομων διαμερισμάτων. «Οι πολυκατοικίες αποτελούν μια μορφή συλλογικής κατοικίας και βλέπουμε από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης αυτό το μοντέλο να αποσταθεροποιείται» σημειώνει η ερευνήτρια, τονίζοντας την ανάγκη αναβίωσης της πολυκατοικίας ως ένα κτίριο όχι απλώς συνύπαρξης αλλά συγκατοίκησης.

Μέσα από το πρόγραμμα Rock the Block του Δήμου Αιγάλεω οι ένοικοι συναποφασίζουν καινοτόμα έργα που θα γίνουν στην πολυκατοικία τους και στη γειτονιά τους

Ακριβώς αυτή τη συλλογικότητα προσπαθεί να αναπτύξει ο Δήμος Αιγάλεω με το πιλοτικό πρόγραμμα Rock the Block. Όπως εξηγεί η συντονίστρια του προγράμματος και αρχιτεκτόνισσα Στεφανία Γυφτοπούλου, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το 43% των νοικοκυριών ανέφερε ότι υπάρχουν προβλήματα διαχείρισης εντός των πολυκατοικιών, αδυναμία συμφωνίας μεταξύ των ενοίκων μιας πολυκατοικίας και αδύναμοι κοινωνικοί δεσμοί μεταξύ τους, με τελικό αποτέλεσμα την υποβάθμιση τόσο των κτιρίων όσο και της ποιότητας ζωής. Μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα γίνεται μια ουσιώδης προσπάθεια που παρεμβαίνει στην έννοια της πολυκατοικίας βάζοντας ιδιοκτήτες/τριες και ενοικιαστές/τριες σε μια διαδικασία να συναποφασίζουν καινοτόμα έργα που θα γίνουν στην πολυκατοικία τους και στη γειτονιά τους, αλλά και να συμφωνήσουν σε χαμηλότερα ενοίκια. 

Οι ενοικιαστές/τριες να οργανωθούν για να διεκδικήσουν μακροχρόνια συμβόλαια, πλαφόν στις τιμές και ποιοτικά διαμερίσματα

Τα άγχη των ενοικιαστών/τριών στη σύγχρονη αστική «ζούγκλα» με την περιορισμένη προσφορά, τα κακοσυντηρημένα διαμερίσματα, τα ανεξέλεγκτα ενοίκια και τις εξώσεις περιέγραψε η Βάσω Κουτσουπιά από την Ένωση Ενοικιαστών/τριών Θεσσαλονίκης, την πρώτη σχετική ένωση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα. Όπως τόνισε, μπροστά στη στεγαστική επισφάλεια είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι ενοικιαστές/τριες να οργανωθούν για να διεκδικήσουν μεταξύ άλλων: μακροχρόνια συμβόλαια, πλαφόν στις τιμές και ποιοτικά διαμερίσματα.

Ξένοι που έρχονται για να αγοράσουν ένα ρετιρέ, καθώς δεν θα μπορούσαν να το κάνουν στη χώρα τους, γίνονται άθελά τους συμμέτοχοι στο στεγαστικό πρόβλημα στην Ελλάδα

Μέσα από το έργο που παρουσίασε στην εισήγησή της η εικαστικός Σοφίας Ντώνα αναδεικνύεται το χάσμα του στεγαστικού ζητήματος της Αθήνας μέσα από τα μάτια των ντόπιων και των ξένων. Πιο συγκεκριμένα, όπως περιέγραψε, παρόλο που οι ξένοι καλλιτέχνες που έρχονται στη χώρα για να αγοράσουν ένα ρετιρέ αντιλαμβάνονται ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο στη χώρα τους λόγω του υψηλού κόστους στέγασης, δεν μπορούν να συλλάβουν ότι έτσι γίνονται συμμέτοχοι στο στεγαστικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Αναζητώντας λύση μέσα από εγχειρήματα του εξωτερικού εντόπισε αυτό της συνεταιριστικής αγοράς ακινήτων που σκοπό έχει να βγάλει ένα κτίριο από την αγορά για να προοριστεί αποκλειστικά και μόνο για στέγαση. 

Με τη συνεταιριστική κατοικία ο χώρος αποεμπορευματοποιείται, στοχεύει αποκλειστικά στη διαβίωση και όχι στο να αποφέρει κέρδος

Στο ίδιο μήκος κύματος από την Κωνσταντίνα Θεοδώρου, αρχιτεκτόνισσα, ερευνήτρια και μέλος της ερευνητικής ομάδας CoHab, μάθαμε για το συναρπαστικό εγχείρημα της συνεταιριστικής κατοικίας, όπου η συλλογική ιδιοκτησία είναι η απάντηση στο περιορισμένο στεγαστικό απόθεμα που μετατρέπεται σε επενδυτικό κεφάλαιο. Με εφαρμογές ήδη στο εξωτερικό, είναι ξεκάθαρο ότι στη συνεταιριστική κατοικία ο χώρος αποεμπορευματοποιείται, στοχεύει αποκλειστικά στη διαβίωση και όχι στο να αποφέρει κέρδος, με τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού ατόμων που συνδιαχειρίζονται ένα κτίριο. 

Υπάρχουν τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία για να αναπτυχθούν εγχειρήματα όπως η συνεταιριστική κατοικία

Από την πλευρά του ο Παναγιώτης Τουρναβίτης, διευθύνων σύμβουλος στη Συνεταιριστική Τράπεζα Καρδίτσας, μοιράστηκε την αισιοδοξία του για την εξέλιξη εγχειρημάτων όπως τα παραπάνω, περιγράφοντας ότι πλέον δύνανται να αναπτυχθούν, καθώς οι συνθήκες είναι ώριμες και υπάρχουν τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία. 

Ο Φορέας Κοινωνικής Μίσθωσης της Αναπτυξιακής Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης εντόπισε, επισκεύασε και διαχειρίζεται 40 διαμερίσματα που θα διαθέσει ως κοινωνική κατοικία

Η απόδειξη για το ότι η κοινωνική κατοικία στην Ελλάδα δεν είναι ουτοπία έρχεται από τη Θεσσαλονίκη μέσα από την Άννα Μίχου, διευθύνουσα σύμβουλο της Αναπτυξιακής Μείζονος Αστικής Θεσσαλονίκης (ΜΑΘ ΑΕ ΑΟΤΑ). Εκεί, ο Φορέας Κοινωνικής Μίσθωσης, που λειτουργεί στο πλαίσιο της Αναπτυξιακής, έχει καταφέρει να εντοπίσει, να επισκευάσει και να διαχειρίζεται 40 διαμερίσματα που θα διαθέσει ως κοινωνική κατοικία, ενώ προσπαθεί να καταργήσει τον πιλοτικό του χαρακτήρα και να μείνει στην πόλη κάνοντας μια πραγματική παρέμβαση στο τοπίο. 

Τα σπίτια που ενοικιάζονται με βραχυχρόνια μίσθωση δεν μπορεί να θεωρείται ότι έχουν χρήση κατοικίας, αλλά είναι μικρά ξενοδοχεία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται

Μια συζήτηση για τη στεγαστική κρίση δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη χωρίς μια ψύχραιμη ανάλυση του φαινομένου της βραχυχρόνιας μίσθωσης και της επιρροής της στο διαθέσιμο προς μόνιμη κατοικία στεγαστικό απόθεμα. Αν και τα προβλήματα είναι γνωστά, ακόμα πρέπει να εξηγούνται τα αυτονόητα, όπως ότι: τα σπίτια που ενοικιάζονται με βραχυχρόνια μίσθωση δεν μπορεί να θεωρείται ότι έχουν χρήση κατοικίας, αλλά είναι μικρά ξενοδοχεία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται. «Όπως δεν μπορούμε να κάνουμε έτσι απλά το σπίτι μας καφετέρια, έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε το σπίτι μας ξενοδοχείο» τόνισε εύστοχα ο Δημήτρης Μπαλαμπανίδης, ερευνητής σε θέματα κατοικίας και μετανάστευσης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, που παρουσίασε το ζήτημα αλλά και καλές πρακτικές στις οποίες προχωρούν άλλες περιοχές του κόσμου, όπως η Βαρκελώνη, όπου το 2028 θα εκπνεύσουν όλες οι άδειες των σπιτιών που διατίθενται για βραχυχρόνια μίσθωση. 

Ακόμα μια ελληνική πραγματικότητα έθιξε μέσα από την παρέμβασή του ο αρχιτέκτονας μηχανικός Ελευθέριος Μαντζουνέας, ο οποίος μίλησε για την ανάγκη να σταματήσουν οι κατεδαφίσεις, που τόσο συχνά πλέον βλέπουμε στις γειτονιές μας. Μέσα από την καμπάνια του House Europe!, Ευρωπαίοι πολίτες διεκδικούν κίνητρα για την ανακαίνιση και επανάχρηση των υφιστάμενων κτιρίων αντί για την ξεπερασμένη πρακτική των κατεδαφίσεων. Υπογραφές για την υποστήριξη του αιτήματος συλλέγονται εδώ. 

Πέρα από τις εισηγήσεις και τις τοποθετήσεις των ομιλητών και ομιλητριών, η εκδήλωση πλαισιώθηκε από μια συνάντηση εργασίας που είχε πραγματοποιηθεί την προηγούμενη ημέρα 10 Δεκεμβρίου 2025, δίνοντας χώρο στις απόψεις των ειδικών αλλά και στα βιώματα όσων ζουν καθημερινά τη στεγαστική επισφάλεια. Όσα αναδείχθηκαν εκεί κατέστησαν σαφές ότι από κάθε κατεύθυνση –τόσο από τους ειδικούς όσο και από τους κατοίκους της Αθήνας– η υφιστάμενη κατάσταση στη στέγαση δεν μπορεί να παραμείνει χωρίς άμεση θεσμική αντίδραση και ουσιαστική διερεύνηση εφαρμόσιμων λύσεων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι προτάσεις που αναδείχθηκαν, μεταξύ αυτών: ο περιορισμός της βραχυχρόνιας μίσθωσης, η εξέλιξη και θεσμική στήριξη μοντέλων όπως η συνεταιριστική κατοικία, καθώς και η δημιουργία μόνιμων και σταθερών χρηματοδοτικών εργαλείων που θα μπορούν να στηρίξουν μια συνεκτική στεγαστική πολιτική.

Πατήστε στα βελάκια και δείτε τα δημιουργικά πρακτικά του σκιτσογράφου John Antono από το κλειστό εργαστήριο του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ για το στεγαστικό, που πραγματοποιήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2025 σε αίθουσα του Goethe-Institut Athen.